بیماری سقط جنین
بیماری سقط جنین به معنای از دست دادن خود به خودی جنین قبل از هفته 20 ام بارداری می‌باشد. معمولاً حدود 10 تا 20 درصد از حاملگی‌ها به سقط جنین منجر می‌شوند و آمار حقیقی آن احتمالاً از این هم بالاتر است. زیرا بسیاری از موارد سقط جنین در اوایل بارداری رخ می‌دهد یعنی زمانی که مادر حتی ممکن است متوجه بارداری خود نشده باشد.
معمولاً سقط جنین در جامعه به شکلی غلط فهمیده شده است؛ به این معنا که اغلب فکر می‌کنند سقط جنین به دلیل وجود یک مشکلی در بارداری رخ می‌دهد. در حالی که این تصور به‌ندرت صحیح است و اغلب موارد سقط جنین زمانی رخ می‌دهد که خود جنین به طور طبیعی رشد نکرده باشد.
گرچه می‌شود با رعایت نکاتی به پیشگیری از سقط جنین در ماه های اول کمک کرد اما به طور کلی باید گفت سقط جنین در میان بانوان نسبتاً شایع است؛ اما با این وجود نیاز داریم تا با دانستن علل سقط جنین ، عوامل افزایش خطر سقط جنین و مراقبت‌های پزشکی لازم، خود را برای این اتفاق آماده کنیم.
انواع بیماری سقط جنین
• تهدید به سقط جنین :
اگر خونریزی دارید اما دهانه رحم شما باز نشده می‌تواند تهدیدی برای سقط جنین باشد؛ اما اکثر چنین حاملگی‌هایی بدون هیچ مشکلی ادامه خواهند یافت.
• بیماری سقط جنین اجتناب‌ناپذیر :
اگر دچار خونریزی، درد شکم و انبساط گردن رحم هستید، سقط جنین اجتناب‌ناپذیر است.
• بیماری سقط جنین ناقص :
اگر مواد و بافت‌های جنینی را دفع کنید، اما بخشی از آن‌ها در رحم شما باقی بماند، این یک سقط جنین ناقص خواهد بود.
• بیماری سقط جنین از دست رفته :
در سقط‌های مکرر، ممکن است بافت‌های جفت و جنین در رحم باقی بمانند، در صورتی که جنین مرده است و هرگز تشکیل نمی‌شود.
• بیماری سقط جنین کامل :
اگر شما تمام بافت‌های جنین را دفع کرده باشید، به آن یک سقط جنین کامل می‌گویند. این معمولاً برای سقط جنین هایی که قبل از هفته 12 رخ می‌دهد، اتفاق می‌افتد.
• بیماری سقط جنین سپتیک :
اگر به دنبال سقط جنین، رحم شما دچار عفونت شده باشد، به آن سقط جنین سپتیک می‌گویند. این نوع عفونت معمولاً آن‌قدر شدید است که نیاز به مراقبت‌های فوری دارد. نظرات خود را در قسمت دیدگاه ارسال نمایید.